De dominee
Vanuit de garderobe zag ik hem bezig. Vriendelijk handen schuddend, een meelevend woord voor iedereen, stond de dominee de bezoekers uitgeleide te doen. Ik had hem bij aanvang van de begrafenis ook al bezig gezien, toen met een hartelijke ontvangst. Ook ikzelf was met een handdruk ontvangen en voelde me prettig bij de betrokkenheid van de man. Deze man is geschikt voor zijn vak, en volgens mij heeft hij er zelf ook plezier in, dacht ik peinzend. Mooi, als je zo je beroep kunt uitoefenen en dan maakt het niet uit of je dominee of leraar of loodgieter bent.
Ik was, lang geleden, bij de begrafenis van een oude oom. Bijna 90 jaar was de man geworden. Afscheid nemen en dood geven verdriet. Maar als je in goede gezondheid zo oud mag worden, heb je er als nabestaande vrede mee. Het was dus geen heel verdrietige aangelegenheid, maar wel een waarbij je de neiging kreeg te beschouwen: het leven van de overledene en dat van anderen eens te overpeinzen. En in die sfeer stond ik ook de dominee peinzend te beschouwen.
Ik nam afscheid, kreeg een hartelijk dankwoordje en een sterktewens van de dominee, en reed naar de diploma-uitreiking van een opleider. Het lag op de route en de betreffende opleider maakte werk van de uitreiking van de diploma’s. Het ging om een omscholingsgroep in de ICT, die door het Examenbureau LSSO was geëxamineerd en zij had me gevraagd of ik het examenbureau wilde vertegenwoordigen. ‘Ah, fijn dat je er bent’, ontving ze me, ‘neem een kop koffie, en dan beginnen we zo. Jouw toespraak staat direct na die van mij geprogrammeerd.’
‘Eh, toespraak?’, vroeg ik verbaasd. ‘O, was ik vergeten je dat te zeggen?’, reageerde ze. Tja, waar ga je het tegen ICT-ers over hebben, als je niet uit de ICT komt. Ik kon me natuurlijk beperken tot felicitaties en wat dooddoeners over hun prestaties, maar ja, of je daarmee een zinvolle bijdrage levert? Toen ik mijn speech mocht geven, dacht ik aan die dominee. Ik vertelde mijn gehoor over de begrafenis en over de rol van de dominee. Ik vertelde hoe goed zijn optreden mij gedaan had en wierp de vraag op of zoiets in de ICT ook mogelijk was. Je kunt je werk goed doen, maar misschien kun je nog wat extra’s leveren. Betrokkenheid bij het vak, maar met name bij de mensen voor wie je werkt. De klant, de collega, geef ze een technisch goed werkende ICT-oplossing, maar geef ze vooral ook een goed gevoel. Het gevoel dat je blij bent iets voor hen te kunnen betekenen.
Na afloop tijdens de borrel kwam er een gediplomeerde ICT-er bij me staan. ‘Dank je voor jouw verhaal’, zei ze. ‘Het zet me aan het denken. Ik denk, dat ik dat ook wil: toegevoegde waarde bieden door betrokken en met plezier te werken, én dat uitstralen naar anderen. Ik ga daar mijn best voor doen.’ ‘Yés,’ dacht ik tevreden, ‘in ieder geval één persoon die aan het denken gezet is. Wie weet wat anderen daar in de toekomst weer aan kunnen hebben!’.
Dit bericht delen via je social media? Dat kan natuurlijk door op de onderstaande knop(pen) te klikken!
Volg ons: