Rechtlijnig
Wat heb ik veel met ze gepraat, mijn allochtone leerlingen in het mbo. O ja, dat woord ‘allochtoon’ mag ik niet meer gebruiken om dat het te stigmatiserend is. Maar ik gebruik het toch, simpel omdat ik niet van window-dressing houd: mensen die het zoeken in woordjes, maar die niet begrijpen dat dáár de pijn niet zit. Bovendien zijn het míjn allochtoontjes, dus ik maak zelf wel uit hoe ik hen noem.
Wat heb ik veel met ze gepraat, over hun dromen, hun geloof, hun kansen in de maatschappij. In de jaren ’80 vooral jongens en meiden met een Turkse achtergrond, later kwam daar ook de Marokkaanse achtergrond bij. Slimme jongens en meiden, die heel goed in de gaten hadden in welke situatie ze zaten.
Weet u hoeveel moeite het ons kost om een stageplaats te vinden, zeiden ze. Als ze m’n achternaam lezen, wordt mijn brief toch opzijgelegd. Ze wisten donders goed dat ze dubbel moesten presteren, en dan nog nauwelijks kansen kregen. En dat deed ze pijn, je zag het aan hun ogen.
Voordat je me nu naïef noemt en me vertelt dat ze heus niet allemaal deugen: natuurlijk, je hebt gelijk. Ze deugen niet allemaal. Net zoals mensen met een Nederlandse achtergrond niet allemaal deugen. Mensen zijn mensen, met hun goede én hun slechte eigenschappen. Als je die mensen maar genoeg negeert, komen de slechte eigenschappen vanzelf wel bovendrijven.
Ik ben het met je eens: veel mensen wíllen niet deugen. Van mij mag je ze hard aanpakken. Maar dan wel op basis van feiten en niet op basis van afkomst. Allochtonen die niet willen deugen mag je even hard aanpakken als Nederlanders die niet willen deugen. Maar iedereen die zijn beste beentje voor zet, verdient een kans. Wees rechtlijnig!
Wat deden hun verhalen soms pijn: je wist hoe hard ze werkten en hoeveel ze ervoor over hadden, en dan bleef de beloning uit. Geen stageplaats, geen baan of in ieder geval geen baan op het juiste niveau. Wat zou je ze graag willen helpen, maar hoe dan? Toch gaven veel van hen het niet op. Ze waren jong, idealistisch en optimistisch. Ze bleven knokken.
Toen ik uit het mbo vertrok, ben ik ze uit het oog verloren, mijn allochtoontjes. Ik denk nog vaak met weemoed aan hen terug. Ik heb veel van ze geleerd. Over hun leven, over de maatschappij. Het waren gesprekken met inhoud. Hoe zou het met ze gaan, met mijn allochtoontjes van toen?
Dit bericht delen via je social media? Dat kan natuurlijk door op de onderstaande knop(pen) te klikken!
Volg ons: