“Zijn de maatregelen opgeheven?”, vroeg een vriend van me tijdens een videobelletje. Hij werkt als koerier voor een van de grotere pakketbezorgers. Waar twee weken geleden mensen nog bijna 100% van de tijd thuis waren, blijkt dat veel mensen nu toch buiten de deur zijn.
Niet alleen pakketbezorgers merken het. De docenten in mijn vriendenkring klagen dat een groeiende groep studenten op het MBO zich laat verleiden om te gaan werken in plaats van digitale lessen te volgen. “Er komt toch wel een of andere verzachtende maatregel” is de heersende gedachtegang bij de lesontwijkers.
Vanuit mijn woonkamer zie ik steeds meer mensen op straat. De groep ouderen die sinds het begin van de crisis toch naar buiten gingen vinden zich nu in het gezelschap van gezinnetjes en groepjes jongeren die blij zijn elkaar weer eens in het echt te zien.
Op social media zie ik foto’s voorbij komen van mensen die zondag fijn hebben gebruncht met hun ouders. Uit de reacties onder de foto’s wordt me één ding duidelijk: we zijn het beu, we gaan lekker op pad.
Ergens is het allemaal logisch. We zitten al een tijd binnen en het is zo’n goed weer, daar moeten we natuurlijk gebruik van maken. Bovendien gaat het hartstikke goed, er zijn toch steeds minder ziekenhuisopnames!? Thuis hebben we het nu wel gezien, laten we maar weer eens lekker naar kantoor gaan. Digitale lessen volgen is prima, maar een extra zakcentje klinkt nog beter. Een bezoekje met Moederdag moet ook kunnen, toch? Wat kan dat nou voor kwaad.
Klaarblijkelijk hebben steeds meer Nederlanders zo een reden bedacht om de regels van het RIVM aan hun laars te lappen. Ondertussen waarschuwen experts dat de coronacrisis nog jaren kan duren en dat de ‘tweede golf’ nog moet komen. Ik vraag me af of we onszelf deze vrijheden ook hadden verleend wanneer we een “dommere” lockdown hadden gehad. Alle nuances maken de regels niet bepaald helderder en de communicatie vanuit de overheid laat m.i. te wensen over. Schrijnend voorbeeld: veel mensen denken nog steeds dat we op groepsimmuniteit uit zijn.
Hopelijk hebben de mensen die nu ‘gewoon’ op pad gaan gelijk en zijn we over een paar maandjes van de crisis af. Ik ben bang dat we op deze manier sneller maatregelen opnieuw in moeten voeren dan dat we vrijheden terugkrijgen. Corona is immers geen sprint, het is een duurloop en we zijn pas net begonnen.
Natuurlijk zijn er ook veel mensen die zich netjes aan de regels houden. Ik schreef vorige maand nog lovende woorden over deze groep. “We moeten het samen doen” is het credo dat je vaak hoort. Jammer dat een deel van de samenleving die boodschap niet (meer) ter harte neemt.
Volg ons: